Kanchanaburi

Kanchanaburi to miasto i prowincja w zachodniej Tajlandii, znana z bogatej historii, pięknych krajobrazów i historycznych miejsc związanych z II wojną światową. Miasto położone jest zaledwie 120 kilometrów od tętniącego życiem Bangkoku i posiada dobrze rozwiniętą bazę turystyczną. W Kanchanaburi znajduje się słynny most na rzece Kwai, który stał się bohaterem światowego bestsellera filmowego w reżyserii Davida Leana.

Kanchanaburi (tajski: กาญจนบุรี) to gmina miejska w prowincji Kanchanaburi w Tajlandii, położona na południowy wschód od Parku Narodowego Erawan. Gmina obejmuje swym zasięgiem Tambons Ban Nuea i Ban Tai oraz części Pak Phraek i Tha Makham, cały dystrykt Mueang Kanchanaburi oraz części Tambon Tha Lo w dystrykcie Tha Muang. Miasto Kanchanaburi zostało założone pod koniec XVIII wieku przez króla Ramę I jako placówka obronna przed atakami ze strony Birmy na terenie dzisiejszego podokręgu Lat Ya. W 1833 roku za panowania króla Ramy III miasto przeniesiono około 16 km na południowy wschód u zbiegu rzek Khwae Yai i Khwae Noi.

Miasto rozciąga się na północnym brzegu rzeki Mae Klong i jest popularnym miejscem wśród turystów. Dzięki położeniu na skraju pasma górskiego jest tu znacznie chłodniej niż w innych prowincjach środkowej Tajlandii. Miasto składa się z dwóch głównych dzielnic handlowych: centrum miasta z biurowcami, witrynami sklepowymi i centrum handlowym oraz obszaru położonego nad rzeką Kwai, głównie wzdłuż River Kwai Road.

Raz w roku, w pobliżu mostu na rzeką Kwai odbywa się karnawał podczas którego, w porze nocnej odbywa się mały pokaz pirotechniczny, który w sposób symboliczny nawiązuje do bombardowania miasta w czasie wojny. Nad brzegiem rzeki znajduje się Skywalk – szklany chodnik o wysokości 12 metrów i długości 150 metrów.

Kanchanaburi to miejsce narodzin mnicha buddyjskiego Phrabhavanaviriyakhuna. Miejsce narodzin mnicha zlokalizowane jest się 5 km na południowy wschód od buddyjskiej świątyni Wat Tham Phu Wa na którą składa się wiele świątyń-grot w systemie jaskiń wapiennych. W każdej grocie jest posąg Buddy na innym etapie jego życia.

Most na rzece Kwai

W 1942 roku Kanchanaburi znalazło się pod kontrolą Japonii. Azjatyccy robotnicy przymusowi oraz jeńcy wojenni aliantów rozpoczęli budowę niesławnej kolei birmańskiej (Kolej Śmierci) – w tym most, który stał się inspiracją dla filmów „Most na rzece Kwai” (1957), „Powrót z rzeki Kwai” (1989) i „Kolejarz” (2013). W trakcie budowy mostu niemal połowa więźniów zmarła z powodu chorób, maltretowania lub wypadków. W mieście i jego okolicach znajdowały się cztery obozy jenieckie, w tym obóz Tamarkan, który służył jako obóz pracy przy budowie mostu. Po ukończeniu linii kolejowej większość więźniów skoncentrowano w rejonie Kanchanaburi i często wysyłano do Japonii lub francuskich Indochin.

Zobacz także  Pamukkale - trawertynowe tarasy w Turcji
Most na rzece Kwai
Most na rzece Kwai, fot. dsavop, px

Budowa linii kolejowej Tajlandia-Birma miała ułatwić transport zaopatrzenia sił Japońskich w Birmie. Do realizacji tego przedsięwzięcia wykorzystano ponad 60 000 alianckich jeńców wojennych oraz około 250 000 robotników przymusowych z różnych krajów Azji. W nieludzkich warunkach, walcząc z tropikalnym upałem, chorobami i niedożywieniem, pracowali oni bez wytchnienia, aby zrealizować ten ambitny i wymagający projekt inżynieryjny.

Tragicznym świadectwem tych wydarzeń jest fakt, że podczas budowy zginęło ponad 100 000 robotników azjatyckich i około 16 000 jeńców alianckich. Most na rzece Kwai, choć piękny w swej konstrukcji jest symbolem ofiar jakie niesie za sobą konflikt zbrojny. Obecnie most jest nadal w użyciu i stanowi jeden z najważniejszych miejsc turystycznych w regionie.

Miejsca pamięci

Centrum Kolei Tajlandia-Birma

W Kanchanaburi znajduje się szereg miejsc upamiętniających trudną historię regionu. Centrum Kolei Tajlandia-Birma to nowoczesne muzeum, które poprzez interaktywne wystawy przybliża historię budowy kolei. Eksponaty obejmują listy, pamiętniki i przedmioty osobiste jeńców, co pozwala odwiedzającym spojrzeć na wydarzenia z ich perspektywy.

Muzeum Wojny JEATH

Innym miejscem pamięci związanym z okresem wojny jest Muzeum Wojny JEATH, którego nazwa pochodzi od inicjałów narodowości zaangażowanych w budowę kolei birmańskiej: Japończyków, Anglików, Australijczyków, Amerykanów, Holendrów i Tajów. Muzeum mieści się w replikach baraków jenieckich, co daje wgląd w surowe warunki życia więźniów.

Cmentarz Wojenny Aliantów

Cmentarz Wojenny Aliantów w Kanachanaburi
Cmentarz Wojenny Aliantów w Kanachanaburi, fot. DigitalDDay, px

Wartym uwagi jest Cmentarz Wojenny Aliantów na terenie którego spoczywa prawie 7000 jeńców wojennych, głównie Brytyjczyków, Holendrów i Australijczyków. Rzędy białych nagrobków, otoczone bujną zielenią, tworzą atmosferę spokoju i refleksji. Co roku w kwietniu odbywa się tu ceremonia upamiętniająca poległych więźniów, która przyciąga weteranów, rodziny ofiar i dyplomatów z całego świata.

Park Narodowy Erawan

W Kanchanaburi znajduje się jeden z najpiękniejszych cudów natury w Tajlandii. Park Narodowy Erawan położony jest około 65 kilometrów na północny zachód od miasta, a jego główną atrakcją jest siedmiopoziomowy wodospad Erawan, nazwanych tak ze względu na podobieństwo najwyższej kasakdy do trójgłowego białego słonia będącego jednym elementów mitologii hinduskiej.

Zobacz także  Bejrut - stolica Libanu

Każdy z siedmiu poziomów wodospadu ma swój unikalny charakter. Pierwszy, łatwo dostępny, jest idealny dla rodzin z dziećmi. Wyższe poziomy, do których prowadzą bardziej strome i wymagające ścieżki zachwycają niesamowitymi widokami z naturalnie powstałymi basenami tufowymi. Kaskady znajdujące się na wyższych poziomach z uwagi na mniejszy ruch turystyczny zapewniają również więcej ciszy, spokoju i możliwości kontemplacji.

Wodospad w parku narodowym Erewan
Wodospad w parku narodowym Erewan, fot. Cbill, px

Woda w wodospadach Erewan ma charakterystyczny turkusowy kolor, wynikający z wysokiej zawartości wapnia. Jest też niezwykle czysta, co zapewnia doskonałe warunki do rozwoju organizmów szczególnie wrażliwych na różnego rodzaju zanieczyszczenia. Nie kwestionowaną atrakcją wodospadów jest możliwość doświadczenia „rybiego spa”, bowiem podczas kąpieli w wodach wodospadu małe rybki delikatnie skubią skórę, zjadając martwy naskórek.

Park Narodowy Erawan to nie tylko wodospady. Na obszarze 550 kilometrów kwadratowych znajdują się wapienne jaskinie, gorące źródła i bujne lasy, zamieszkałe przez różnorodną faunę, w tym słonie, makaki, gibony i ponad 300 gatunków ptaków.

Dla miłośników przyrody, którzy chcą zagłębić się w bogactwo parku, dostępne są liczne szlaki turystyczne. Niektóre z nich prowadzą przez gęste lasy, inne oferują panoramiczne widoki na dolinę, a jeszcze inne wiodą do ukrytych jaskiń i strumieni.

Aktywny wypoczynek w Kanchanaburi

Choć Most na rzece Kwai i wodospady Erawan są najważniejszymi punktami na turystycznej mapie Kanchanaburi, region oferuje szereg innych atrakcji dla poszukiwaczy przygód. Rzeka Kwai poza swoim historycznym znaczeniem, jest doskonałym miejscem do uprawiania sportów wodnych. Spokojne odcinki są idealne dla początkujących kajakarzy, podczas gdy szybsze prądy zapewniają emocje dla miłośników raftingu.

Niedaleko miasta znajduje się wodospad Sai Yok, nieco mniej znany niż Erawan, ale równie urokliwy. Otoczony dziewiczym lasem zapewnia możliwość wypoczynku wśród pięknych krajobrazów na znacznie mniej obleganych przez turystów szlakach. W pobliżu wodospadu Sai Yok znajduje się jaskinia Lawa charakteryzująca się pięknymi  formacjami skalnymi, w eksplorować podziemne komory i podziwiać imponujące formacje skalne.

Zobacz także  Chiny - krótko o Państwie Środka

Dla tych, którzy wolą pozostać na suchym lądzie, okoliczne góry oferują doskonałe warunki do trekkingu. Trasy o różnym stopniu trudności prowadzą przez bujne lasy, obok malowniczych wodospadów i przez tradycyjne wioski górskie. Przewodnicy z lokalnych społeczności nie tylko zapewniają bezpieczeństwo, ale także dzielą się bogatą wiedzą o regionalnej florze, faunie i kulturze.

Jedną z najbardziej wyjątkowych atrakcji Kanchanaburi są wycieczki z udziałem słoni. W przeszłości region był znany z kontrowersyjnych pokazów i przejażdżek, ale dziś wiele ośrodków koncentruje się na etycznym i zrównoważonym podejściu do turystyki z wykorzystaniem zwierząt. W takich miejscach goście mogą obserwować słonie w ich naturalnym środowisku, pomagać w karmieniu, a nawet uczestniczyć w programach ochrony zwierząt.

Kulturowe skarby

W północnej części prowincji leży Prasat Muang Singh – starożytne miasto, które kiedyś stanowiło najdalej na zachód wysunięty posterunek Imperium Khmerskiego. Pochodzące z XII i XIII wieku ruiny świątyń, zdobione intrygującymi płaskorzeźbami pozwalają sięgnąć nieco głębiej w historię i dziedzictwo kulturowe regionu.

Park historyczny Muang Sing
Park historyczny Muang Sing, fot. yuttakornrs, px

Inna buddyjska świątynia Wat Ban Tham, znana również jako Świątynia Smoczej Jaskini została wyrzeźbiona wewnątrz wielkiej wapiennej jaskini. Aby dotrzeć do głównej komory, odwiedzający muszą wspiąć się po schodach przez otwartą paszczę ogromnego, kolorowego smoka. W środku, otoczeni stalaktytami i stalagmitami, znajdują się posągi Buddy i malowidła ścienne przedstawiające sceny z jego życia.

Turyści łąknący lokalnej codzienności z pewnością docenią nocny targ w Kanchanaburi. W weekendy tętniące życiem stoiska oferują szeroki wybór tajskich przysmaków, od słodko-kwaśnych owoców morza po aromatyczne curry. To także świetna okazja, aby nabyć rękodzieło lokalnych artystów i posłuchać tradycyjnej muzyki na żywo.

Noclegi w Kanchanaburi

Kanchanaburi posiada rozbudowaną bazę turystyczną. Luksusowe resorty nad rzeką Kwai zapewniają widoki na most i relaksujące spa. Równie komfortowe, jednak bliżej natury są ekolodge zlokalizowane w pobliżu Parku Narodowego Erawan – często z własnymi basenami z widokiem na lasy. W centrum miasta znajduje się wiele hosteli, które zapewnią nocleg za niewielkie pieniądze, w nich często można poznać innych globtroterów i wymienić się doświadczeniami. Ciekawą opcją może być pobyt w pływających domkach na rzece Kwai – prosty, ale niezapomniany sposób na zasypianie przy dźwiękach wody i budzenie się z widokiem na wschód słońca nad mostem.