Transalpina – jedna z najpiękniejszych dróg w Europie

Transalpina (droga DN67C) stanowi 148-kilometrową trasę krajową usytuowaną w górach Parâng, w Karpatach Południowych w Rumunii, będąc jednym z najwyżej położonych szlaków drogowych w tym pasmie górskim. Droga ta łączy Novaci na południu gór Parâng z miejscowością Sebeș na północy.

Transalpina jest najwyżej położoną drogą w Rumunii, osiągając swój najwyższy punkt na przełęczy Urdele, która wznosi się na wysokość 2145 metrów nad poziomem morza. Transalpina przecina cztery hrabstwa – Gorj, Vâlcea, Sibiu i Alba – przekraczając grzbiety gór Parâng z południa na północ. Na odcinku około 20 kilometrów w hrabstwie Vâlcea, przejeżdżając niedaleko szczytów takich jak Dengheru (2084 m), Păpușa (2136 m), Urdele (2228 m), Iezer (2157 m) i Muntinu (2062 m) droga osiąga największą wysokość.

Nazwa Transalpina wywodzi się z łaciny i jest używana w starożytnych łacińskich tekstach, by określić Țara Românească, czyli „kraj za górami”.

Historia powstania Transalpiny

Początki tej trasy są owiane tajemnicą, z różnych źródeł płyną informacje, że została zbudowana przez legiony rzymskie w okresie walk z Dakami, co wyjaśnia obecność na historycznych mapach jako „rzymski korytarz strategiczny IV”. Według lokalnej legendy, na przełomie XVIII i XIX wieku każda rodzina miała swój udział w konstrukcji fragmentu tej drogi, zależnie od własnych możliwości fizycznych i finansowych. Inne źródła sugerują, że droga została odbudowana i utwardzona przez Niemców podczas I wojny światowej ze względów militarnych, choć rzadko była używana.

Jest pewne, że pierwotnie trasa ta, znana jako Poteca Dracului (Ścieżka Diabła) była górska ścieżką, którą pasterze z Mărginimea Sibiului przemierzali ze stadami owiec między górami a Țara Românească (Wołoszczyzną). W swoim dziele „Historia Olteniei pod panowaniem austriackim (1718–1739)” Constantin C. Giurescu wskazuje, że już w 1731 roku władze austriackie proponowały budowę drogi łączącej Siedmiogród z Oltenią na trasie dawnego szlaku transhumancyjnego.

Transalpina miała odegrać ważną rolę w kontekście zapewnienia możliwości szybkiego przerzucenia wojsk – król Karol II wyraził pragnienie, aby rumuńskie wojska lądowe miały strategiczną drogę dla artylerii górskiej ciągniętej przez konie, ułatwiającą ruch między Wołoszczyzną a Siedmiogrodem. Premier Gheorghe Tătărescu wraz z 20 jeźdźcami z Novaci i nauczycielem Ionem D. Giurgiulanem wyznaczył trasę drogi z Novaci do Lotru. Prace nad przygotowaniem drogi trwały od 1934 do 1939 roku, a oficjalnego otwarcia dokonał w 1939 roku król Karol II w obecności przyszłego monarchy Michała I, Tătărăscu oraz jego żony Arethii. Po inauguracji droga otrzymała nazwę Drumul Regal (Droga Królewska), zastępując Poteca Dracului (Droga Diabła).

Podczas II wojny światowej droga została ponownie wykorzystana ze względów militarnych przez Niemców. Następnie przez ponad 70 lat była zaniedbywana.

Według legendy Nicolae Ceaușescu zlecił budowę drogi transfogaraskiej (DN7C) podczas rządów komunistycznych w celu przewyższenia Transalpiny, choć podobnie jak transalpina droga miała odgrywać ważne znaczenie militarne.

W latach 2008–2009 rozpoczęto prace modernizacyjne, aby przekształcić tę spektakularną trasę w nowoczesną jednojezdniową drogę (o długości 148 km) za kwotę 385 milionów euro, przy czym większość prac i pieniędzy (67%) została powierzona firmie Nelu Iordache Romstrade. Decyzja ta spotkała się z krytyką, gdyż nie było ekonomicznego uzasadnienia dla tak wysokich kosztów, biorąc pod uwagę ograniczenia sezonowe i istnienie alternatywnej drogi krajowej DN7A, która była dostępna przez cały rok. Istnieją także podejrzenia korupcji, w tym nazwiska premiera Ludovica Orbana i ministra transportu Varujana Vosganiana.

Obecnie trasa jest bardzo dobrze utrzymana i całkowicie przejezdna stanowiąc bardzo dużą atrakcję turystyczną. Transalpina, wykorzystywana głównie przez turystów, ma ograniczenia prędkości (maksymalnie 30 km/h) i ładowności (maksymalnie 7,5 tony), a podróż z jednego końca na drugi zajmuje co najmniej 3 godziny.

Jezioro Gâlcescu

W górach Parâng wystęują liczne jeziora polodowcowe, z których najbardziej wyjątkowym jest Jezioro Gâlcescu – największe jezioro polodowcowe w regionie Gorju. Jezioro osiąga wymiary 230 metrów długości, 165 metrów szerokości oraz zajmuje obszar o powierzchni 3,2 hektara. Jego maksymalna głębokość dochodzi do 10 metrów. Położone na wysokości 1950 metrów n.p.m., naturalnie obfituje w ryby, co czyni je atrakcyjnym miejscem nie tylko dla turystów, ale również dla miłośników wędkarstwa. Otoczenie jeziora, uznane za rezerwat przyrody wraz z samym jeziorem Gâlcescu stanowią niepowtarzalny skarb natury.

Nazwa jeziora wywodzi się z zaplątanej ścieżki wśród jałowców, która prowadzi do jego brzegów, gdzie zaczyna swój bieg rzeka Lotru. Podróż od ośrodka górskiego Rânca nad Zănoaga Iezer do jeziora prowadząca przez przełęcz Urdele zajmuje około pięciu godzin podczas których można cieszyć się niezwykłą panoramą otaczających krajobrazów. Kolejnym wspaniałym punktem na turystycznej mapie jest wodospad Dracilor, który wznosi się na wysokość 12 metrów i znajduje się zaledwie 10 minut spacerem od schroniska Obârşia Lotrului Hut. Podążając w kierunku Rânca, niecałą godzinę od schroniska Obârşia Lotrului Hut, natrafiamy na jezioro Iezerul, położone na wysokości 1900 m n.p.m. niedaleko źródeł Gilort. To kolejna perła natury o powierzchni trzech hektarów i głębokości 1,5 metra, która zachwyca swoim malowniczym krajobrazem.

Rânca – kurort narciarski

Rânca to stosunkowo nowo powstały rumuński kurort, położony na wysokości 1600 metrów (5250 stóp), u stóp szczytu Păpuşa w malowniczych górach Parâng. Usytuowany jest zaledwie 17,9 km od Novaci, w okręgu Gorj. Z tego miejsca rozpościera się widok na szczyt Parângu Mare, a przy sprzyjającej pogodzie można dostrzec również szczyt Peleaga w górach Retezat. Zimą kurort oferuje ponad pięć tras narciarskich o różnym stopniu trudności.

Oferta zakwaterowania w Rânca jest różnorodna, obejmując zarówno hotele, jak i małe rodzinne pensjonaty. Lokalne sklepy zapewniają turystom i rowerzystom możliwość zaopatrzenia się w produkty spożywcze oraz inne artykuły pierwszej potrzeby. Co roku we wrześniu na trasie Transalpina między Novaci a Râncą odbywa się etap Rajdowych Mistrzostw Krajowych w Hill Climb.

Informacje praktyczne

• Jako droga górska położona na znacznym wysokościowym poziomie, Transalpina jest zamykana zimą, a otwierana jest od połowy maja do połowy października (zależnie od warunków pogodowych).
• Niektóre źródła podają, że droga ta jest otwarta jedynie w dzień (od 08:00 do 20:00) jednak nie możemy jednoznacznie potwierdzić tej informacji.
• Przemierzając Transalpinę w wielu miejscach istnieje możliwość zjechania z głównej drogi, a znalezienie miejsca na nocleg podróżując kamperem czy nawet z namiotem nie stanowi najmniejszego problemu.
• Spędzając noc w namiocie trzeba liczyć się, że z uwagi na dużą wysokość noce potrafią być bardzo zimne, a temperatura w lecie, może w nocy spaść nawet do kilku stopni
• W górach Parâng prowadzony jest wypas owiec, krów i świń, dlatego należy zachować ostrożność przemierzając tę trasę. Owce, krowy, osły, a nawet świnie mogą pojawić się dość niespodziewanie na środku drogi