Trasa Transfogaraska

Trasa Transfogaraska (rum. Transfăgărășan), znana również jako droga Transfogaraska to spektakularna i znana droga w Rumunii, przebiegająca przez góry Fogaraskie w Karpatach Południowych. Jest to jedna z najbardziej malowniczych tras w Europie, a zarazem jedna z najbardziej wymagających pod względem technicznym.

Droga Transfogaraska, oznaczona numerem DN7C ma długość około 90 kilometrów (niektóre źródła podają 150km) i łączy regiony Walachii z Transylwanią, przebiegając przez przełęcz Fogaraska (Pasul Transfăgărășan) na wysokości 2042 metrów nad poziomem morza. Jest to druga co do wysokości droga w Rumunii i ustępuje miejsca tylko Transalpinie (DN67C).

Budowa drogi rozpoczęła się w 1970 roku za czasów Nicolae Ceaușescu, ówczesnego przywódcy komunistycznej Rumunii. Miała ona na celu zapewnienie szybkiego przejścia wojsk przez góry w przypadku inwazji sowietów. Droga została oficjalnie otwarta w 1974 roku, choć prace wykończeniowe trwały jeszcze przez kilka lat. Trasa Transfogaraska jest znana ze swoich ostrych zakrętów, stromych wzniesień i spektakularnych widoków. Przejeżdżając nią, można podziwiać malownicze krajobrazy, w tym wodospad Bâlea, jezioro Bâlea oraz liczne skały, urwiska i doliny. Droga jest jednak zamknięta w miesiącach zimowych (zazwyczaj od listopada do czerwca) z powodu śniegu i niebezpiecznych warunków drogowych.

Droga Transfogaraska zyskała międzynarodową sławę, między innymi dzięki programowi motoryzacyjnemu „Top Gear” BBC, w którym została nazwana „najlepszą drogą na świecie”. Jest to popularne miejsce wśród turystów, motocyklistów i miłośników jazdy samochodem, poszukujących wyjątkowych wrażeń na jednej z najbardziej malowniczych tras świata.

Opis Trasy Transfogaraskiej

Droga Transfogaraska, łącząca wieś Bascov niedaleko Pitești w regionie Muntenia na wschodzie Wołoszczyzny z miejscowością Cârțișoara w Siedmiogrodzie w Transylwanii – jedną z najbardziej malowniczych tras w Rumunii – przebiega pomiędzy dwoma najwyższymi szczytami regionu: Moldoveanu i Negoiu. Droga prowadzi przez główny grzbiet Gór Fogaraskich, najwyższego pasma Karpat Południowych. Szczególnie spektakularny jest północny odcinek drogi, oferujący zapierające dech w piersiach widoki. Południowa część trasy również kryje w sobie atrakcje, w tym zapierającą dech w piersiach zapory na rzece Ardżesz, która tworzy malownicze jezioro Vidraru. Tuż przy trasie znajduje się również zamek Poenari, związany z postacią Włada Palownika, historycznego pierwowzoru Drakuli. Wzdłuż drogi znajdują się liczne hotele i schroniska, które zapewniają wygodne zakwaterowanie dla podróżnych.

Cała Trasa Transfogaraska jest imponującym dziełem inżynierii, z 27 wiaduktami, 830 mostami i kilkoma tunelami, w tym najdłuższym tunelem w Rumunii o długości 884 metrów, który znajduje się na wysokości 2042 metrów nad poziomem morza. Jest to zarazem najwyżej położony fragment drogi.

Tunel Capra-Bâlea

Tunel Capra-Bâlea jest najdłuższym tunelem w Rumunii, a jego długość wynosi około 900 metrów, choć w zależności od źródła, długość ta może nieznacznie się różnić, oscylując w granicach 884 do 891 metrów. Powstanie tunelu w 1972 roku było możliwe dzięki poświęceniu górników oraz myśliwych specjalizujących się w alpinizmie. Przed przystąpieniem do właściwych prac, konieczne było usunięcie około 24 000 metrów sześciennych skał, co stanowiło ogromne wyzwanie logistyczne i inżynieryjne.

W trakcie budowy tunelu usunięto około 41 000 metrów sześciennych skał, wykorzystując do tego 20 ton trotylu. Prace odbywały się w ekstremalnych warunkach, a robotnikom często przeszkadzały lawiny blokujące wejście do tunelu.

Tunel ma 4,4 metra wysokości i 6-metrowy pas ruchu z 1-metrowym dojazdem bocznym, a także kilka wiat. Obecnie zgodnie z pierwotnym projektem tunel jest oświetlony, mimo że przez długi czas oświetlenie nie działało z uwagi na występujące problemy techniczne i usterki.

Wejście do tunelu jest możliwe przez duże bramy, które otwarte są wyłącznie w miesiącach letnich. Zimą bramy są zamykane i spawane, aby mogły wytrzymać duże różnice ciśnień między końcami tunelu oraz trudne warunki atmosferyczne. Poza godzinami otwarcia tunelu, dostęp możliwy jest przez drzwi dla pieszych zamontowane w bramach, o ile otwór tunelu nie jest zasypany śniegiem.

Most Stana

Most Stana został zbudowany nieco przed górską częścią Trasy Transfagaraskiej, bo w latach 1968-1969, przecinając leśną drogę zapewniającą dostęp do podstawy tamy Vidraru. Wiadukt to żelbetowy most w kształcie łuku, który przecina Valea lui Stan.

Poarta Geniștilor (brama Genistów)

Brama Genistów to ostry kawałek skały z tablicą pamiątkową o treści:

„W obliczu wielkich trudności genialne oddziały Armii Rumuńskiej otworzyły drogę Transfăgărășan, przedzierając się przez ten teren w marcu 1971 roku. Na pamiątkę wydarzenia dzielni Geniści, którzy okazali się silniejsi od skały, nazwali to miejsce – Bramą Genistów.”

Pomnik znajduje się na odcinku Cabana Bâlea Cascada – Cascada Bâlea, na wysokości 1200 m n.p.m. i upamiętnia moment przebicia bardzo trudnego fragmentu skały poprzez jej wysadzanie. Żołnierz Constantin Defta był tym, który otworzył drogę w tym rejonie i do tego konieczne było zdemontowanie jego buldożera, a następnie kawałek po kawałku transportowanie kolejką linową. Droga w rejonie Poarta Genistilor przez pewien czas funkcjonowała jednym pasem ruchu.

Atrakcje na trasie

Zapora Vidraru na rzece Argeș

Zapora Vidraru to imponująca konstrukcja inżynieryjna, zlokalizowana w Górach Fogaraskich w Rumunii, na rzece Ardżesz (rum. Argeș). Ta betonowa zapora wodna jest najwyższą zaporą w Rumunii wybudowaną pomiędzy masywami Frunţii i Ghiţu. Głównym celem dla której powstała zapora było spiętrzenie wody na rzece Argeș oraz produkcja energii elektrycznej w elektrowni wodnej zlokalizowanej u podstawy zapory. Projektantem tej monumentalnej budowli był uznany rumuński konstruktor obiektów hydrotechnicznych Radu Prișcu.

Zapora Vidraru jest konstrukcją łukową o podwójnej krzywiźnie, składającą się z 22 wertykalnych segmentów. Wysokość zapory wynosi 166,6 metrów, a jej korona znajduje się na wysokości 834 metrów nad poziomem morza. Długość łuku korony osiąga 305 metrów, a grubość muru zapory u podstawy to 25 metrów. Całkowita objętość zapory to 480 tysięcy metrów sześciennych. Wewnątrz konstrukcji znajduje się dziewięć poziomych korytarzy inspekcyjnych, a po koronie zapory przebiega droga. Realizacja projektu rozpoczęła się w 1960 roku i trwała nieco ponad 5 lat. W ramach realizowane inwestycji wydrążono 42 kilometry tuneli, wydobywając przy tym to blisko 1,8 miliona metrów sześciennych skał. Do wykonania zapory zużyto 930 tysięcy metrów sześciennych betonu.

Po ukończeniu, Zapora Vidraru zajmowała wysokie miejsca w rankingach najwyższych zapór wodnych na świecie – była piąta w Europie i dziewiąta na świecie. W 2019 roku zajmowała szesnaste miejsce w Europie. Elektrownia Wodna Vidraru dysponuje mocą 220 MW i jest w stanie wygenerować około 400 GWh energii elektrycznej rocznie.

Niedźwiedzie na trasie transfogaraskiej

Niewątpliwą atrakcją Trasy Transfogaraskiej jest możliwość spotkania niedźwiedzi brunatnych (ursus arctos) w ich naturalnych środowisku. Gęsto zalesione zbocza gór fogarskich, sprzyjające warunki siedliskowe dla tych zwierząt powodują, że w tej okolicy mieszka ich całkiem sporo. Warto jednak wiedzieć, że ich liczna obecność przy drodze jest wynikiem nieodpowiedzialnej turystyki i faktu dokarmiania niedźwiedzi przez turystów. Mimo, że niedźwiedzie stanowią wielką atrakcję, to jednak dokarmianie niedźwiedzi jest zabronione i grożą za to kary do 10000 lei rumuńskich.

Zamek Poenari

Zamek Poenari, znany również jako Cytadela Poenari, to imponująca ruina położona w Rumunii, w okręgu Ardżesz. Znajduje się on na wzgórzu nad doliną Ardżesz, w pobliżu Gór Fogaraskich, i jest widoczny z lewej strony Szosy Transfogarskiej. Jego położenie na szczycie wzgórza nadaje mu majestatyczny charakter.

Historia zamku sięga początku XIII wieku, kiedy to został założony przez pierwszych władców Wołoszczyzny. W XIV wieku zamek stał się główną twierdzą dynastii Basarab. Przez kolejne dekady zamek zmieniał właścicieli, lecz ostatecznie został opuszczony i popadł w ruinę.

Jedną z najbardziej fascynujących postaci związanych z tym miejscem jest Wład Palownik, znany też jako pierwowzór literackiej postaci Drakuli. W XV wieku Wład Palownik odbudował i umocnił mury zamku, czyniąc go jedną ze swoich głównych fortec. Dzięki temu zamek stał się znany jako potencjalna siedziba słynnego wampira, przyciągając tym samym licznych turystów. Obecnie dostęp do zamku umożliwia 1480 schodów.

Mimo że zamek był użytkowany przez kilka lat po śmierci Włada w 1476 roku, został porzucony w pierwszej połowie XVI wieku i uległ ruinie w XVII wieku. Jego położenie i rozmiar sprawiały, że był trudny do zdobycia i zniszczenia. W 1888 roku doszło do obsunięcia ziemi, które zniszczyło część zamku, ale szybko zostało ono naprawione, a mury i wieże wciąż stoją, świadcząc o dawnej potędze tego miejsca.