Przylądek Północny (norw. Nordkapp) to skalisty klif o wysokości 307 m położony na północy Norwegii. Przylądek znajduje się na wyspie Magerøya w gminie Nordkapp (prowincja Finnmark). Wyspa połączona jest z lądem stałym podmorskim tunelem drogowym Nordkapp.
Nordkapp jest często mylnie uważany za najdalej na północ wysunięty przylądek Europy. W rzeczywistości najdalej wysuniętym na północ punktem europy jest przylądek Knivskjellodden, znajdujący się około 4 km dalej na północny zachód na tej samej wyspie i jest wysunięty o 1457 m bardziej na północ. Knivskjellodden wynurza się niżej nad poziom morza i nie prowadzi do niego żadna droga dojazdowa. Z tego powodu to właśnie przylądek Nordkapp jest celem większości wycieczek w te rejony oraz punktem końcowym międzynarodowej trasy E69.
Ponieważ oba te przylądki leżą na wyspie, najdalej na północ wysuniętym skrawkiem lądu stałego Europy jest Nordkinn (Kinnarodden). Przylądek ten leży o 2 minuty i 19 sekund szerokości geograficznej na południe (około 4,7 km dalej od bieguna niż Nordkapp) i około 68 km na wschód od Nordkapp.
Najdalej na północ wysuniętym punkt Europy uwzględniając wyspy jest przylądek Fligely znajdujący się na Wyspie Rudolfa w archipelagu Ziemi Franciszka Józefa. Nazwę Przylądkowi Północnemu nadał w 1553 roku angielski odkrywca Richard Chancellor, który przepłynął obok niego podczas poszukiwań Przejścia Północno-Wschodniego – morskiej drogi do Azji. Z trzech statków, które wyruszyły w drogę, przetrwał i wrócił tylko jeden.
Pierwszy turysta na Przylądku Północnym pojawił się w 1664 roku i był nim włoski ksiądz Francesco Negri, któremu dotarcie do celu zajęło dwa lata. Od tamtej pory Przylądek Północny odwiedzali liczni podróżnicy, którzy dopływali statkami lub łodziami od strony zatoki Hornvika, skąd musieli wspinać się po stromym zboczu. Znane postacie, które odwiedziły to miejsce, to król Szwecji i Norwegii Oskar II (1873) oraz król Tajlandii Chulalongkorn (1907). Na pamiątkę wizyty króla Oskara II na przylądku ustawiono obelisk upamiętniający jego wizytę.
Gmina Nordkapp
Gmina Nordkapp zajmuje powierzchnię 927 kilometrów kwadratowych i zamieszkuje ją niespełna 3000 osób. Gęstość zaludnienia wynosi 3,2 mieszkańca na kilometr kwadratowy, a liczba ludności zamieszkujących te tereny systematycznie spada. W okresie letnim Nordkapp odwiedza około 200 000 turystów, a główną atrakcją jest Przylądek Północny oraz Przylądek Knivskjellodden. Przy wejściu do fiordu Porsangerfjorden, który wdziera się w ląd na odległość ponad 100km znajduje się latarnia morska Helnes.
Gmina obejmuje wyspę Magerøya oraz części kontynentu na półwyspach Porsanger i Sværholt po obu stronach fiordu Porsangerfjorden. Na terenie gminy znajduje się wiele fiordów, w tym Duksfjorden, Kåfjorden, Kamøyfjorden i Skipsfjorden. Główną wyspą jest Magerøya, wokół której leży kilka innych wysp, w tym Gjesvær, Gjesværstappan, Lille Kamøya i Store Kamøya. Najwyższym punktem gminy jest Savzavárri o wysokości 578 metrów.
Obszary gminy Nordkapp mają klimat subarktyczny z długimi, umiarkowanie mroźnymi zimami i krótkimi, chłodnymi latami. Gdyby luty był cieplejszy, panowałby tam subpolarny klimat oceaniczny. Płaskowyż Przylądka Północnego, położony na wysokości 307 m n.p.m., jest chłodniejszy ze względu na klimat tundrowy.
Turystyka
Mimo, że Nordkapp to mała i odległa gmina ma dobrze rozwiniętą infrastrukturę transportową. Lotnisko Honningsvåg położone na północ od miasta zapewnia codzienne połączenia z Tromsø. Samochodem do przylądka można dotrzeć autostradą E69, która przebiega przez całą gminę od Porsanger, aż do Przylądka Północnego. Połączenie drogowe z przylądkiem jest możliwe poprzez Tunel Przylądka Północnego o długości 6870 metrów, który łączy Norwegię kontynentalną z wyspą Magerøya, a następnie poprzez Tunel Honningsvåg o długości 4443 metrów, który przebiega przez górę w pobliżu Honningsvåg.
Przylądek Północny stał się popularnym celem turystycznym w końcu XIX wieku, zwłaszcza po wizycie króla Oskara II w 1873 roku. Z uwagi na brak połączenia drogowego w tamtych czasach dotarcie do przylądka było możliwe dzięki regularnym połączeniom parowców kursujących z Niemiec do północnej Norwegii. Firma Thomas Cook & Son zaczęła organizować wycieczki do tego miejsca już w 1875 roku. Turyści wspinali się na przylądek ścieżką z linami z Hornviken.
Do przylądka prowadzi kilka tras rowerowych EuroVelo. Trasy rowerowe EV1, EV7 i EV11 prowadzą do Przylądka Północnego z Sagres w Portugalii, Malty i Aten. Każdego roku Przylądek Północny odwiedza kilka statków wycieczkowych, które zawijają do portu Honningsvåg z którego do Przylądka Północnego kursują regularne autobusy, a także autokary obsługujące statki wycieczkowe zawijające do portu.
Przylądek Północny najlepiej odwiedzać latem, ale można to zrobić również zimą. Warto mieć jednak na uwadze, że w tym rejonie często pada śnieg i wieje silny wiatr. Ostatni odcinek drogi E69 jest dostępny dla konwojów tylko w określonych godzinach. Droga do Przylądka Północnego jest zimą otwarta i dostępna dla kierowców radzących sobie z trudnymi warunkami pogodowymi. Dawniej droga E69 była jedyną zamkniętą zimą trasą tej klasy w Europie.
Koordynaty GPS: 71°10′21″N, 25°47′40″E